शनिबारको साँझ सुर्खेतको वीरेन्द्रनगर–१३, करेखोलामा रहेको दानसिंह ठाडामगरको घरमा त्यो दिन खासै केही अस्वाभाविक थिएन। अवकाशप्राप्त नेपाली सेनाका ४२ वर्षीय ठाडामगरका घरमा उनका बुवाआमा पनि आएका थिए। परिवारभित्र रमाइलो गफगाफ भयो, खाना खाइयो, र अभिभावकहरू फर्किए। सबै कुरा शान्त र सामान्य जस्तो देखिन्थ्यो।

त्यो रात, ठाडामगर र उनकी श्रीमती रविना थापा एकै ओछ्यानमा पल्टिए। मोबाइलमा स्क्रोल गर्दै उनीहरू निदाउने तयारीमा थिए। रविना थकानले निदाएकी थिइन्, तर ठाडामगरको मनमा केही अशान्ति थियो। अचानक उनले ओछ्याननजिकै राखिएको खाटको खुट्टा बनाउन राखिएको काठ उठाए र निदाएकी श्रीमतीको टाउकोमा प्रहार गरे।

रक्ताम्य ओछ्यान र रविनाको निश्चल शरीरले त्यो शान्त रातलाई एकाएक भयावह बनाइदियो।

हत्या गरेपछि ठाडामगरले केही क्षण एक्लै बिताए। त्यसपछि उनले फोन उठाए। सुरुमा वडाध्यक्ष दीपेन्द्रराज कोइरालालाई फोन गरेर प्रहरीको नम्बर मागे। उनले कुनै कुरा खुलाएनन्—न हत्या, न परिस्थिति। तर त्यति बेला उनले दुबईमा रहेका छोरालाई, जापानमा रहेकी छोरीलाई र प्रहरीलाई भने सिधा कुरा गरे — “श्रीमती मारेँ।”

घटनाबारे खबर पाएपछि करेखोला प्रहरी चौकी र नगर प्रहरी टोली घटनास्थलमा पुग्यो। प्रहरी अधिकारीले रविनाको शवको मुचुल्का उठाए र पोष्टमार्टमका लागि प्रदेश अस्पताल लगियो। ठाडामगरलाई नियन्त्रणमा लिएर अनुसन्धान सुरु गरियो।

“श्रीमतीलाई किन मारेको भनेर सोध्दा उनले भने— ‘म केही जान्दिनँ, सैतान देखेर हानेँ’,” वडाध्यक्ष कोइरालाले भने।

ठाडामगरका एक छोरा विदेशमा छन्, एउटी छोरी जापानमा र अर्की छोरी सुर्खेतमै। उनी पहिले मदिरा सेवन गर्थे, तर पछिल्लो केही दिनदेखि रक्सी छाडेको परिवारजनले बताएका छन्।

तर यस्तो निर्मम हत्या किन भयो? शान्त, सामान्य र मिलनसार देखिने एउटा परिवारभित्रको यस्तो त्रासदीको अन्तिम सूत्र के हो? अहिले पनि प्रहरीले यिनै प्रश्नहरूको जवाफ खोजिरहेको छ।

र करेखोला, त्यो शान्त बस्ती—अहिले एउटा अनुत्तरित रातको भार बोकेर स्तब्ध छ।